Annemieke, Liam en Kaitlynn

Staatssecretaris Klijnsma heeft een voorstel gedaan om de ANW uitkering voor nabestaanden met kinderen onder de 18 jaar te beperken tot een uitkering met een duur van maximaal één jaar. Nu krijgt men nog uitgekeerd tot het jongste kind 18 jaar is. De staatssecretaris vindt dat het goed is voor nabestaanden om na een jaar (weer) aan het werk te gaan, om actief te zijn in de maatschappij en zodat hun kinderen trots kunnen zijn op hun overgebleven ouder. De staatssecretaris is na bespreking van het voorstel in april, door de Tweede Kamer teruggezonden om te kijken of dit voorstel aangepast kan worden. In augustus komt zij met een nieuw voorstel. In de tussentijd heb ik zes weduwen bereid gevonden te vertellen over hun ervaring met werken, het opvoeden van kinderen, en hun eigen verdriet in relatie tot de uitkering van de ANW*.

Met het oog op United Nations Internationale Weduwendag op zondag 23 juni aanstaande publiceer ik elke dag een van de zes portretten op mijn blog.
Vandaag portret nummer 2: het verhaal van Annemieke, Liam en Kaitlynn.

Frenk overleed op 30 juni 2012. Hij was 40 jaar oud, ik 35, zes maanden zwanger van onze dochter Kaitlynn, en onze zoon Liam was 2 jaar oud. Frenk had Lymfeklierkanker en was ruim een jaar ziek met hoop op genezing. Toen hij daarbij plotseling een virus in zijn hoofd kreeg, overleed hij binnen een week. Frenk was op het moment waarop hij ziek werd werkloos. Daarvóór bouwde hij tankinstallaties voor benzinestations en werkte hij in de steigerbouw.

Ik heb een hele goede baan, als werkvoorbereider voor de wegenbouw. Tijdens mijn zwangerschap ben ik afgekeurd om te werken, mijn werk is stressvol en Frenk was ziek.

Sinds twee weken, dus tien maanden na het overlijden van Frenk, ben ik weer langzaam en thuis aan het werk gegaan. Nog niet volledig maar ik ben aan het opbouwen. Hoe lang dat duurt, zal de tijd leren, allereerst moet ik mijn concentratieproblemen de baas worden. Ik heb een fijne werkgever die mij de tijd gunt om weer op adem te komen. Hij heeft al die tijd mijn volledige salaris doorbetaald en doet dat nog steeds. Het liefst begraaf ik mij veertig uur per week in mijn werk maar dat gaat niet. Mijn kinderen kunnen niet meer dan drie dagen per week naar de kinderopvang. Ik heb het al eens geprobeerd maar dat lukt niet. Liam werd daar heel tegendraads van.

Frenk had, doordat hij jong stierf,  nog weinig pensioen opgebouwd. In inkomsten zijn we eenderde achteruit gegaan. En vanaf oktober moet ik de maandelijkse halfwezenuitkering missen (€ 270,00 bruto per maand). Op het huis rust nu nog slechts een kleine hypotheek. Verder hadden en hebben we gelukkig geen schulden.

We waren bezig met de voorbereiding van onze emigratie naar Canada. Bijna al het spaargeld dat we hiervoor hadden bestemd heb ik opgenomen. Voor mijzelf heb ik nog geen pensioen opgebouwd en ik hou niets over om te sparen. Ik heb het idee dat ik het financieel wel kan gaan redden, maar er is tijd nodig om mijn huidige uitgaven patroon aan te passen aan onze nieuwe situatie. Voor mijn kinderen heb ik wel een goede levensverzekering op mijn leven afgesloten.

Het probleem voor mijzelf met de eventuele invoering van de nieuwe ANW is dat, als ik meer voor de kinderen wil gaan zorgen ik daar niet voor zal kunnen kiezen, omdat ik niet kan rondkomen met minder inkomen zonder aanvulling van de ANW.

Ik heb de indruk dat er bij het maken van nieuwe plannen telkens vanuit de weduwen wordt gekeken en niet vanuit de kinderen. Terwijl wij het juist voor hen doen. Ik wil graag onafhankelijk zijn, maar hoe moet het dan met de aandacht voor mijn kinderen? Ik wil niet dat zij er iets aan overhouden. Ze zullen altijd bij zich dragen dat pappa dood is en mijn dochter heeft pappa zelfs nooit gekend. Ik heb ook nog eens mijzelf met mijn verdriet en emoties, waardoor ik niet altijd tijd heb voor de kinderen.

Samen hadden we plannen om naar Canada te emigreren. De visa hebben we al binnen. Ik heb besloten om toch met de kinderen naar Canada te gaan. Ik ben bezig het huis in orde te maken voor de verkoop. Het zal wel moeilijk worden als de plannen voor de nieuwe ANW door gaan en ik geen recht op een uitkering meer heb, maar onze toekomst ligt in Canada.

Reactie op de plannen voor beperking van de ANW.

Waar ik vreselijk bang voor ben is dat, wanneer de plannen om nabestaanden met kinderen nog maar één jaar een uitkering te gunnen door zullen gaan, er veel nabestaanden zullen zijn die na één jaar in de bijstand zullen komen en daardoor gedwongen zullen worden hun huis, waarin een deel van de uitkering van de levensverzekering van de overleden partner zit, te verkopen. De plek waar ze zich veilig voelen moeten ze dan opgeven. Daar ben ik heel bang voor, niet voor mijzelf maar voor anderen!  

Idee

Annemieke pleit voor een systeem waarin je als weduwe een buddy krijgt toegewezen. Die bepaalt samen met jou wat je wel en niet aankunt. Bijvoorbeeld dat je, wanneer je het aankunt, gaat werken tijdens schooltijden en dat al naar gelang daarvan de hoogte van de ANW-uitkering wordt bepaald.  Dat is volgens haar een beter systeem dan per definitie een uitkering tot een bepaalde leeftijd, of voor een bepaalde duur.  Dat is veel te rigide.

*Met hartelijke dank aan Stichting De Jonge Weduwe voor haar hulp bij het tot stand komen van deze serie www.dejongeweduwe.nl 

-->