Astrid, Tycho en Pierrot

Staatssecretaris Klijnsma heeft een voorstel gedaan om de ANW uitkering voor nabestaanden met kinderen onder de 18 jaar te beperken tot een uitkering met een duur van maximaal één jaar. Nu krijgt men nog uitgekeerd tot het jongste kind 18 jaar is. De staatssecretaris vindt dat het goed is voor nabestaanden om na een jaar (weer) aan het werk te gaan, om actief te zijn in de maatschappij en zodat hun kinderen trots kunnen zijn op hun overgebleven ouder. De staatssecretaris is na bespreking van het voorstel in april, door de Tweede Kamer teruggezonden om te kijken of dit voorstel aangepast kan worden. In augustus komt zij met een nieuw voorstel. In de tussentijd heb ik zes weduwen bereid gevonden te vertellen over hun ervaring met werken, het opvoeden van kinderen, en hun eigen verdriet in relatie tot de uitkering van de ANW*.

Met het oog op United Nations Internationale Weduwendag op zondag 23 juni aanstaande publiceer ik elke dag een van de zes portretten op mijn blog.
Vandaag portret nummer 3: het verhaal van Astrid, Tycho en Pierrot.

Paul is op 12 juni 2012 overleden. Hij was 42 ik 40, onze zoons Tycho 4 en Pierrot 2. Paul werkte als verkoper op de tuinafdeling van Hornbach. Omdat Paul steeds minder plezier had in alles wat hij voorheen wél leuk vond om te doen, besloten we om er een weekje met de jongens tussenuit te gaan. We gingen naar een bungalowpark in Epe. Op de bewuste dag zei Paul: “Dat hij even benzine ging halen”. Hij kwam niet meer terug. Paul was met de auto tegen een oplegger van een vrachtwagen, die naast de kant van de weg stond geparkeerd, gereden. Er waren geen getuigen van het ongeluk. Hij was op slag dood. Voor mij waren er, voordat hij vertrok, op geen enkele wijze tekenen geweest van de ernst van de zaak.

Het is nu een jaar geleden. Nu pas dringt het langzaam tot mij door wat er allemaal gebeurd is en wat de consequenties daarvan zijn.

Na de geboorte van Tycho ben ik gestopt met mijn werk als doktersassistente, omdat Paul de zorg voor het kind, en later de kinderen, te zwaar vond. Drie maanden na het overlijden van Paul zag ik een vacature voor doktersassistente, waarop ik solliciteerde. Ik werd meteen aangenomen. Eerst twijfelde ik nog, maar mijn huidige collega heeft mij over de streep getrokken. Ik werk niet veel uren maar ben blij dat ik er af en toe even uit ben. De ene week werk ik één dag en de andere week twee dagen. Binnenkort wordt dit vermeerderd naar anderhalve dag en twee dagen.

Achteraf ben ik onze verzekeringsadviseur er heel dankbaar voor dat hij ons een hoge risicoverzekering op het leven van Paul adviseerde. Dat was extra duur, omdat Paul al een medisch verleden had. Door deze uitkering is het huis nu vrij van hypotheek en heb ik zelfs een spaarpotje voor de jongens kunnen vullen.

Ons netto maandinkomen, zonder het inkomen van Paul en inclusief de uitkering van de ANW en het nabestaandenpensioen, is teruggelopen naar minder dan de helft van wat we gewend waren. Als ik geen ANW-uitkering zou ontvangen dan scheelt mij dat € 300,00 per maand. Ik kan helaas niet meer uren gaan werken, dat red ik niet met mijn energie. Nu pas besef  ik pas goed wat er gebeurd is. Na een jaar is de rouw niet over, hoewel veel mensen zeggen dat het goed is dat ik dat eerste jaar bijna gehad heb. Ik ben er nog lang niet. Ik denk dat, wanneer ik nu gedwongen zou worden meer te gaan werken, ik mij ziek zou moeten melden.

Samen met mijn ouders, vrienden en alle hulpverleners red ik het om er te zijn voor mijn jongens en kan ik ook nog werken. In de toekomst, als Pierrot ook naar school gaat, zal ik vast meer uren gaan werken.

Familienetwerkberaad

Een half jaar nadat Paul overleed is voor Astrid door de school van Tycho een familienetwerkberaad georganiseerd. Door een coördinator werd geïnventariseerd waar Astrid en haar kinderen hulp bij nodig hadden. Haar familie en vrienden werden uitgenodigd om tijdens een ‘beraad’ met haar mee te denken en mee te zoeken naar oplossingen en de juiste hulp. Op die manier is ze, onder andere, terecht gekomen bij de fijne gastouders van haar zoons en heeft een mannelijk stel vrienden aangeboden om als mannelijke rolmodellen voor de jongens te fungeren. Onlangs zijn Peter en Jos samen met Astrid en de kinderen een middag naar pretpark ‘Sprookjeswonderland’ geweest. De jongens vonden het prachtig.

Naar aanleiding van het beraad hebben vier vrienden zich opgesteld als het ‘actieteam’. Elke twee maanden spreken ze met Astrid af om te kijken of alle hulp nog loopt en welke nieuwe problemen er eventueel zijn.  

In de regio Kennemerland waar Astrid woont, kan OCK** het Spalier een familienetwerkberaad organiseren. Dit kan worden geregeld via een verwijzing vanuit een Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG). Hiervoor zijn pilots opgezet. Er is dan geen indicatie nodig van Bureau Jeugdzorg. In andere provincies kunnen CJG’s soms ook een familienetwerkberaad organiseren of wordt er verwezen naar een hulpverleningsinstelling.

http://www.ockhetspalier.nl/ouders/hulpvormen/0-18jaar/overig/40/fnb_-_familie_netwerk_beraad.html

Er bestaat ook een ‘Eigen Kracht-conferentie’. Ook hier gaat het sociale netwerk van de hulpvrager om tafel om een plan voor hem of haar te maken. Het organiseren hiervan kan door de gemeente bekostigd worden, maar dit is niet altijd zo. In dat geval moet je het zelf betalen en soms kan er, in overleg, een oplossing komen waardoor een hulpverleningsinstelling of particulier de rekening betaalt. "

www.eigen-kracht.nl

**Orthopedagogisch Centrum Kennemerland

*Met hartelijke dank aan Stichting De Jonge Weduwe voor haar hulp bij het tot stand komen van deze serie www.dejongeweduwe.nl