Met het oog op United Nations Internationale Weduwendag, vandaag, zondag 23 juni, publiceer ik elke dag een van de zes portretten op mijn blog.
Vandaag portret nummer 5: het verhaal van Pauline en Emma.
Mijn echtgenoot Frits is overleden in 1997. Hij was 33 jaar
oud, ik 32 en onze dochter Emma 10 maanden. In 1996 zijn we, kort voor de
geboorte van Emma, voor de nieuwe baan van Frits van Amsterdam naar Heerenveen
verhuisd. Ik heb toen mijn baan in Amsterdam opgezegd. Frits werkte anderhalf jaar bij AEGON in
Leeuwarden toen hij leukemie kreeg. Ik was net in Groningen met een studie
notarieel recht begonnen. Een half jaar na de eerste klachten is hij overleden
door complicaties bij een alles- of niets behandeling.
Na het overlijden van Frits heb ik een half jaar bij mijn
ouders in de buurt van Apeldoorn gewoond. In die periode heb ik besloten om de
studie notarieel recht weer op te pakken, maar dan in Leiden, waar ik na mijn
eindexamen rechten had gestudeerd. Frits overleed in april en ik ben in
september van dat jaar weer gaan studeren.
Om in de buurt van een aantal vriendinnen en mijn
schoonmoeder in Leidschendam te wonen, kocht ik een huis in Den Haag. Het leek
mij fijn om in een stad te wonen als alleenstaande met een baby.
Ik vond het heerlijk om weer te studeren. Het ging nogal
langzaam, dat wel. Daarover heb ik toen een gesprek gehad met een studentenpsycholoog,
die zei dat ik er vanuit moest gaan dat het studeren door de omstandigheden
langzamer zou gaan dan ik gewend was. Ik moest er gewoon meer tijd voor
uittrekken. Mijn studie, waar nog anderhalf jaar voor stond, heb ik in drie jaar tijd afgerond. Naast
het studeren was ik bezig met mijn kind. De honderd procent
verantwoordelijkheid voor zo’n klein kind woog voor mij heel zwaar. Het delen
van de zorg is niet makkelijk en met een heel klein kind kun je geen kant op.
In 2004 ben ik bij een notariskantoor gaan werken. Heel
parttime. Beetje bij beetje heb ik dat uitgebreid.
In die eerste jaren na het overlijden van Frits kon ik er,
naast de opvoeding van mijn kind en mijn verdriet echt geen baan bij hebben. De
uitkering van de ANW was een welkome aanvulling op het weduwenpensioen dat ik
van de verzekeraar ontving.
Ik ben nu kandidaat-notaris en werk nog steeds parttime.
Over ruim een jaar wordt Emma 18 en dan stopt mijn ANW-uitkering. Ik ben blij
dat ik al die jaren heb geïnvesteerd in mijn studie en werk, zodat ik hopelijk
straks meer kan gaan werken. Maar ook ben ik ontzettend blij en dankbaar dat ik,
mede door de aanvulling van mijn inkomen met de ANW-uitkering, zoveel tijd met
mijn dochter heb kunnen doorbrengen.
Advies
Advies aan andere weduwen en weduwnaars die net hun partner
hebben verloren: Vertel je vrienden en familie wat voor hulp je van ze kunt
gebruiken. Zij willen meestal wel
heel graag helpen maar weten niet hoe. Dat kunnen en hoeven ze ook niet te weten, zij hebben immers niet
meegemaakt wat jij meegemaakt hebt.
Emma en Pauline. Op de achtergrond een getekend portret van Emma toen zij vier
jaar oud was, een cadeau dat Pauline kreeg ter gelegenheid
van de afronding van haar studie
notarieel recht. Rechts op de achtergrond een portret van Frits als kleine jongen.
No comments:
Post a Comment